de avonturen van Popje in Oeganda en Rwanda

Hallo allemaal,

Ik zal mij even voorstellen, ik ben popje de reismascotte van Yvonne (een vriendin van Marieke en Jan). Ik heb de afgelopen weken vanuit de rugzak van Yvonne alles meebeleeft wat Marieke, Jan en Yvonne hebben meegemaakt tijdens hun reis naar Rwanda. Ik zal jullie in dit verhaal alles vertellen over hun avonturen.

Op 29 december landde we rond 2 uur ’s nachts op het vliegveld van Entebbe en daar stonden Marieke en Jan, Yvonne en mij al op te wachten. Na een uurtje rijden waren we bij het huis van Marieke en Jan en daar hebben we voor het slapen gaan nog een bakje thee gedronken met Aad en Lizette die ook even uit bed waren gekomen om ons te verwelkomen. Het was inmiddels al bijna 5 uur ’s ochtends dus daarna zijn we heerlijk gaan slapen. Jan mocht een nachtje op de bank, omdat er niet genoeg slaapplek was.

De volgende ochtend wakker worden met een lekker zonnetje wat door de ramen schijnt is heerlijk, zeker als je bedenkt dat het december is… Ook het verse fruit bij het ontbijt was super lekker, dat kun je in Nederland echt nergens zo lekker vinden. Vandaag stond op het programma om naar Jinja te reizen, een 2 uur durende reis met een minibusje waarvan de chauffeur dacht dat hij ‘the king of the road’ was. Het was een reis waarin ik gelijk een goede indruk kreeg van Uganda en het leven van de mensen hier. Aad en Lizette hebben hier al het een en ander over geschreven. Het is echt een groot cultuurverschil met Nederland. Mensen leven veel meer op de straat en het ziet eruit of ze maar wat rommelen of gewoon aan het relaxen zijn. Iets wat we ons in Nederland niet voor kunnen stellen, maar hier echt een deel van de cultuur is.

Marieke en Jan hadden een huisje buiten het centrum van Jinja geboekt waar we met elkaar in konden verblijven. Het terras en zwembad had een mooi uitzicht over de Nijl, hier kon iedereen zich prima 2,5 dag vermaken. Op oudjaarsdag zijn Aad, Marieke en Jan om 7 uur ’s ochtends vertrokken om te gaan raften (of zoals sommige het noemen, ruften) op de Nijl. Lizette en Yvonne hadden een andere daginvulling, lekker uitslapen, rustig ontbijten, een massage, zwemmen, zonnen en even kijken bij de Bujagali Falls waar de rafters langs kwamen. Aan het einde van de dag kwamen de rafters met erg enthousiaste verhalen terug, een geslaagde dag voor iedereen. ’s Avonds hebben we met elkaar het nieuwe jaar ingeluid in onze zomerkleding, onder het genot van een Nile Special (Ugandees biertje) en een horde feestende backpackers.

De volgende dag zijn we naar de oorsprong van de Nijl gegaan, maar voordat we het terrein mochten betreden werd eerst iedereen gefouilleerd. Dit gebeurde soms wel heel intiem met een metaaldetector strak over je kont of borsten, heel fijn… We hebben genoten van het uitzicht en zijn daarna terug gewandeld door de kleurrijke straten naar het centrum van Jinja. Nadat iedereen de helse tocht in het minibusje naar Kampala weer had overleefd zijn we heerlijk gaan eten bij Cayenne, een luxe restaurant, waar je ’s avonds / ‘s nachts op westerse muziek nog een dansje kunt wagen. Dit hebben wij niet gedaan, want die avond om 12 uur stond de taxi weer op de stoep om Aad en Lizette naar het vliegveld te brengen. Hun vakantie in Uganda zat erop, ze gingen weer terug naar het koude Nederland met veel verhalen en herinneringen aan deze mooie, bijzondere vakantie.

De volgende twee dagen waren twee rommeldaagjes, een beetje wassen, huis schoonmaken, de reis naar Rwanda uitstippelen en een bezoekje aan de lokale groente en fruitmarkt, wat een beleving op zich is. Iedereen verkoopt veel dezelfde groente en fruit en het is een kwestie van onderhandelen en kijken wat er het beste uitziet om zo aan je producten te komen. Dat is even iets anders dan de supermarkt in lopen om je groente en fruit te kopen. Ook heeft Yvonne de eerste Ugandese delicatessen gegeten, een samosa (een soort appelflapje met groente of gehakt) en gefrituurde sprinkhanen. Die vond ze nog best goed smaken, zout, krokant,een beetje naar gamba’s, zelfs Marieke heeft er 1 geprobeerd!

De volgende dag zijn we vertrokken voor 1,5 week reizen. Eerst opgepropt met backpack en al in het minibusje waarna we een grote bus naar Mbarara hebben genomen. De bus zou om 10 uur vertrekken, maar omdat hij nog niet vol was vertrok hij pas om 11.30 uur. Het was een hobbelige reis met een plasstop in de bosjes. In Mbarara had Jan een afspraak met een jongere van ASOD en Marieke en Yvonne hadden het geweldige plan om hun haren op Afrikaanse wijze te laten vlechten. Ik heb heel wat salons gezien toen Marieke en Yvonne opzoek waren naar een salon waar ze hun haarkleur (voor extra nephaar) hadden en als we weggingen werd er door velen gelachen. Waar beginnen die Muzungu’s toch aan, vlechten in hun mooie gladde haar. Uiteindelijk hebben ze een salon gevonden, waar ze van 17.30 uur t/m 00.30u met het haar van Marieke en Yvonne bezig zijn geweest. Onder het vlechten door een hapje eten en een biertje drinken was heel gewoon.

De volgende ochtend hebben Marieke, Jan en Yvonne met z’n drieën voor 80 eurocent ontbeten, een chappati (soort pannenkoek) en een kopje black tea of african tea. Daarna zijn we weer in de bus gestapt om naar Kabale te reizen. In Kabale heeft Yvonne het proberen van haar Ugandese delicatessen verder uitgebreid met matoke (soort aardappelpuree, gemaakt van de matoke banaan) en posho (maïsmeel wat eigenlijk smakeloos is). Vanuit Kabale zijn we met een taxi naar Lake Bunyonyi gereden. Met de kano zijn we naar het eiland geroeid waar we twee nachten zouden verblijven. Een mooi natuurgebied om doorheen te varen en dit zijn twee heerlijke chill dagen geweest.

We hebben onze reis na twee heerlijke dagen weer voortgezet richting Kisoro, waar we de grens over zouden gaan naar Rwanda. Zouden gaan… want Ja(n)Ma(rieke) travels had hier een steekje laten vallen. We hadden onze exit stempel van Uganda gekregen, maar mochten Rwanda niet in, want we hadden van tevoren geen visum aangevraagd. Lief lachen en even praten zorgde er helaas niet voor dat we toch het land in mochten. Dus weer terug naar Kisoro om online het visum aan te vragen, waar we helaas niet dezelfde dag reactie op kregen, dus er zat niks anders op dan in Kisoro te slapen.

De volgende dag hadden we nog geen reactie of ons visum goed gekeurd was, maar met de aanvraagnummers en de wetenschap dat maar 99% van de mensen hiermee niet de grens over komt, zijn we het toch nog een keer gaan proberen. Deze keer hadden we meer geluk en bleken we bij die 1% te horen en mochten we na ongeveer 30 minuten wachten toch de grens over!

De volgende dag werden we om 6 uur opgehaald bij ons hotel, omdat we de vulkaan Bisoke gingen beklimmen, 3711 meter hoog. Marieke, Jan en Yvonne begonnen vol goede moed, maar kwamen er halverwege de klimtocht achter dat het een behoorlijk pittige klim was. De gids leek nogal haast te hebben en rende zowat de berg op. Ik kon ondertussen vanuit Yvonne haar rugzak genieten van het mooie uitzicht over het dal. Na de 3,5 uur durende klim was iedereen blij boven te zijn, maar na even rust moest de tocht naar beneden nog beginnen. De tocht naar beneden was makkelijker en duurde maar 2 uur. Moe maar trots is iedereen die avond zijn bed ingerold.

Na de zware tocht van de dag ervoor was het nu weer tijd voor ontspanning bij Lake Kivu, waar we 2 nachten zijn gebleven. We hebben genoten van het mooie uitzicht, de zon, de super vriendelijke en behulpzame bediening en het heerlijke eten.

Daarna was het weer tijd om door te reizen naar Kigali, de hoofdstad van Rwanda. We hebben een drankje gedaan bij Hotel Des Milles Collines, over dit hotel gaat de film ‘Hotel Rwanda’ tijdens de genocide in 1994. We zijn de dag erna naar het Memorial Centre gegaan om het verhaal van de genocide te horen, zien en lezen. Het was erg aangrijpend om te horen wat zich in Rwanda heeft voorgedaan tussen de Hutu en de Tutsi mensen. In 100 dagen tijd zijn er ongeveer 1 miljoen mensen vermoord op mensonterende wijze. Hele families, dorpen zijn letterlijk afgeslacht. Toen we daarna weer over straat liepen was het apart om naar de mensen op straat te kijken. Zij hebben dit allemaal meegemaakt en hebben hier waarschijnlijk allen een trauma aan over gehouden wat zij de rest van hun leven nog mee zullen dragen. Ondanks dat dit enkele jaren geleden is gebeurd lijkt het van buitenaf dat de meeste mensen hun leven goed op orde hebben. Als je de geschiedenis niet zou weten, zou je niet kunnen bedenken wat er allemaal gebeurd is in Rwanda toentertijd.

Op 14 januari zijn we weer in de bus gestapt terug naar Kampala. Na een reis van ongeveer 9 uur en wat stempeltjes extra in ons paspoort kwamen we moe aan van de reis. Nog even wat gegeten en toen op de boda terug naar ‘huis’. Het word nu nog even een relaxt weekend, Jan (van Yvonne) komt vanavond aan met het vliegtuig en maandag gaan Marieke en Jan beiden weer aan het werk. Yvonne gaat met (haar) Jan 2 nachtjes naar Murchison Falls om daar wilde dieren te spotten en vrijdag zullen we bij Cayenne Marieke haar verjaardag vieren. 23 januari zal voor Yvonne en (haar) Jan de vakantie er weer op zitten en zullen we Marieke en Jan helaas verlaten. We hebben tot nu toe erg genoten van het bezoek aan hen en kunnen JaMa travels bij iedereen aanraden!